Przejdź do głównej zawartości

Dziennik frazeologiczny

Blog frazeologiczny o wysokim stopniu nieprzydatności w życiu codziennym. Zawiera nieneutralny stosunek do rzeczywistości oraz zdania wielokrotnie złożone.

Szukaj na tym blogu

Dziennik frazeologiczny
Rozmowy
Relove - blog randkowy dla osób, które chcą pokochać siebie

Wyświetlanie postów z luty, 2013

Wyświetl wszystkie

Posty

Kolorowanka

bóg kultura religia

+

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Matka strapiona

kultura macierzyństwo

+

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Ogród

+

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Wersjonowanie

+

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Panny głupie

+

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Więcej postów

katachreza: Lubię patrzeć na kolory pobrane z rzeczywistości, tu: kolory pobrane ze spacerów i zabaw. Tak łowicko, że od patrzenia można sobie skręcić kostkę Rubika.

Dziennik frazeologiczny na FB

Popularne posty

Prymuski patriarchatu

Ciotka Kena by Zbigniew Libera Tęsknię do chcenia. Jestem z kraju, który nie chce. Nic nie jest jego. Chciałabym, aby ten kraj czegoś chciał. Przeczytał nieco inny elementarz . Poćwiczył techniki snu, marzenia i halucynacje. Poszedł po coś. Nad czymś się pochylił troskliwie, ucieszył. Żeby pomarzył o sobie samym, tym jakiś czas później. Zainstalował sobie przyszłość. Potrzymał w dłoni genitalia patriotyzmu i poszedł uprawiać nimi miłość do ojczyzny bez przemocy i lęku, w czystej bieliźnie, bez czarnych slipów Wallenroda. Ile czasu może zająć narodowi zorientowanie się, że jest wolny do, nie tylko wolny od? Słyszę furkot folii, w którą na polecenie kraju owinęłam życie, potrzeby, pragnienia. Pracowicie przebijam się przez warstwy izolacji i uziemienia. Obserwuję kobiety mojego kraju, ciekawią mnie bardzo. Przeglądamy się w sobie, znaczki z tej samej serii z papieżem. Patrzę z dystansu na morze naszej bezinteresownej wrogości, słabość i gorliwość w dyscyplinowaniu innych

Przemoc: zabawa w chowanego

Camouflage by Axel Chang Jason Katz w książce "Paradoks macho" opisuje eksperyment, w którym dwie obecne na sali grupy: mężczyzn i kobiet, mają wypisać na tablicy wszystkie sposoby, jakich używają, aby uchronić się przed przemocą. W tym niedługim eksperymencie mężczyźni nie wiedzą, co wpisać, śmieją się. Na tablicy pojawiają się dwa wpisy. Następnie podnoszą się kobiety i błyskawicznie zapełniają tablicę niezliczonymi sposobami, na jakie każdego dnia starają się uchronić przed przemocą. Lista jest bardzo długa i pomysłowa. Drobiazgowo przemyślana. Bardzo dobrze ją znamy, potrafimy ją dowolnie poszerzyć. Unikanie niebezpiecznych miejsc. Noszenie przedmiotów do samoobrony. Skromne zachowanie, skromny strój, niewyzywający makijaż. Trzymanie nóg razem. Zabezpieczenia dodatkowe. Wisiorki z lusterkiem odbijające twarz natarczywie przyglądających się mężczyzn. Rajstopy mocno kryjące. Nieubieranie obcisłych ubrań. Brzydnięcie. Nieepatowan

Warunkowanie wstydem

Barbie by Nickolay Lamm Centrum miasta, Żabka. Tutaj codziennie jest niedziela. Młodzi mężczyźni pod murkiem odbywają dietę pięciu przemian. Na oko są przed czwartą. Nie rozmawiają. Przechodzące kobiety odprowadzają strzyknięciem śliny. Na mój widok nie plują. Dociera do mnie. Wstydzę się. Palą mnie policzki. To już. To nic nadzwyczajnego, od lat każde z nas, zanim wyjdzie do ludzi, długo strzepuje niewidzialny pyłek z rękawa. Dziurę w skarpetce. Biedę. Wózek inwalidzki. Zniszczoną torebkę. Drobne bez grubych. Pesel z niewłaściwej połowy XX wieku. Zmarszczki. Brak, uchybienie, ubytek, ostatnie miejsce w wyścigu. Pochodzenie spoza podium. Każde z nas wielokrotnie znajdzie się w takim podzbiorze warunków. Ludzie są bardzo uważni i chętnie robią nam tak, żebyśmy się wstydzili. Że nie jesteśmy ładni. I mądrzy. I że nie nadajemy się w istniejących okolicznościach. Akurat tak się złożyło. Że nie pasujemy. Tak samo jak oni wielokrotnie nie pasują. Tak nam hobbystycznie prz

Lekcje kaskadowania dla dziewczynek i kobiet

Mirror madness by Flippant Media W spóźnionym orędziu noworocznym dla mieszkańców tutejszego internetu zaledwie jedna obserwacja. Otóż, kochany narodzie, dziewczynki trzeba uczyć delegowania zadań. Resztę już nieźle potrafią, albo zdążą się nauczyć. Jak zawsze, mówię z perspektywy prywatnej, patrząc na siebie pod mikroskopem ostatnich lat i miesięcy. A zatem: od najwcześniejszych lat należy dawać dziewczynkom lekcje kaskadowania i oddawania obowiązków, cedowania pracy na innych, osmotycznego rozpraszania odpowiedzialności na pozostałych obecnych w projekcie/ grupie/ rodzinie/ życiu. Trzeba dziewczynki regularnie zachęcać do drobnych porzuceń i niewykonań, pielęgnować nawyk rozstawania się z poczuciem odpowiedzialności za wszystko i wszystkich, ponieważ dziewczynki zwyczajowo są wykonywane z materiałów dobrze izolujących pękanie w szwach i zręcznie noszą stromo ładowane torby z zakupami. Dziewczynki mają do pilnego nadrobienia nie tyle dzielenie się wiaderkiem w pia

Celiakia nie lubi Haribo

Pico-Balla by Haribo Moja 7-letnia córka chora na celiakię zjadła dzisiaj w dobrej wierze żelki Haribo Pico-balla . Produkt na stronie Haribo NIE JEST opisany jako zawierający gluten, wymieniona jest tylko laktoza, mimo zapewnień producenta o wymaganym przez prawo podawaniu wszystkich potencjalnych alergenów. Maja w szkole zjadła żelki, przekonana, że są bezglutenowe, a po dwóch godzinach zaczęła wić się z powodu bólu brzucha i strasznych wymiotów. Kiedy następnie na stronie dużego sklepu sprzedającego Haribo znalazłam pełną listę składników, bo nawet tego producent nie podaje u siebie, dostałam zawału, widząc na liście mąkę pszenną i skrobię pszenną. To dziwne, fatalne uczucie, po niemal dwóch latach ścisłej bezglutenowej diety zobaczyć swoje chore na celiakię dziecko po niezamierzonym zjedzeniu bynajmniej nie śladowej ilości glutenu. Z jednej strony dowiadujesz się, że akurat u Twojego dziecka będzie to teraz dość spektakularnie widać. Że akurat zjadło gluten. I

Zarys postaci

Niewidzialna Katachreza w 8 klasie Dobra, szczerze: Mocno przeżyłam spotkanie autorskie Agnieszki Kalugi wokół książki "Zorkownia" . Na sali byli wielcy ludzie. Był stawiający etycznie na baczność profesor Jacek Łuczak, był nieprawdopodobny Przemek Kowalik, była ogromnie poruszająca Agnieszka Kaluga, byli przyjaciele wolontariusze, byli ludzie, których bliscy odeszli w hospicjum Palium. Nie zdarzyło mi się dotąd coś tak intensywnego w szeroko pojętych ramach spotkań z pisarzem. Pogranicze literatury i dokumentu, z jakiego wywodzi się "Zorkownia", sala pełna bohaterów "Zorkowni", wszystko to spowodowało szczerość i uczciwość. Do śmierci. Profesor Jacek Łuczak i Przemek Kowalik zaświadczali życiem. Agnieszka Kaluga zaświadczała życiem. Część nieobecnych zaświadczała śmiercią, co czyniło kilka spraw prostych i bezdyskusyjnych. Nie wiem, czy pojmujecie, co się wtedy dzieje. Musiałam pewnie, prowadząc spotkanie, powiedzieć masę głupot. Z mokrym

Kiedy spokojnie umrzemy

Crazy Woman – Lara Lisa Bella by Marko Köppe Kiedy spokojnie umrzemy, zostanie im po nas pokój. Rozmowa na nasz temat też umrze, bo wszystkich będziemy boleć. Pokój będzie nas pełen, zastygnie, nieutulony. Na miejsca, przez które biegliśmy, zejdą lawiny kurzu, z ostatnią drobiną naskórka. Zostanie nas dla nich niewiele, tyle co z dziennej wylinki. Może wejdą pod łóżko, tulić wyblakły paragon. Będziemy tam czekać, sukienką. Coś nam tam dla nich upadnie. Będą nas zbierać i wołać. Urośnie im las naszych rzeczy i Pompeje w poduszkach policzków. Nie będzie nas można wyrzucić. Tak długo, dopóki żywica będzie się lepić do palców. Czy skamienieją z rozpaczy, żalu i samotności? Nie wiem, nie chcielibyśmy, bo umrzemy im po nic szczególnie osobistego. Ale teraz niech otrzeźwieją, umrzemy im jeszcze nie dzisiaj. I najpierw niech przyjdą przeżyć z nami to wszystko, co wydarzy się wcześniej.

Nowoczesna kobieta myje sobie marzenia dwa razy dziennie

Grape tree without grapes by Javier Perez Dorosłam trochę, przybrałam jak powódź i śledź w zalewie wiślanej, więc siadajcie, czas najwyższy trochę porozmawiać. Pamiętacie moją wioskę kobiet ? Dziękuję, że jesteście, że dołączacie. Nie przestaję Was szukać, pytać, słuchać. Opowiedzcie, co u Was? Jak Wam minęły święta? Caliście, duzi i zdrowi? Komu się urodziło? Kto pożegnał? U kogo idzie nowe, a kogo boli kręgosłup w starym? Kto ma dosyć, a wcale nie syty? Kto objedzony kamieni i mu ciężko? Kto nie śpi po nocach i gryzie palce ze zmartwienia i strachu? Kto aż krzyczał z radości, kto popłakał po cichu, żeby nie martwić innych? Mówcie koniecznie, bo widzę przecież, że u Was zmiany, jedne ładne, drugie trudne, a te, co po cichu, niech będą po cichu, ale niektóre poniesiemy razem, bo razem i mniej boli, i radość większa. Patrzcie sami, ile się zdarzyło: Kartka świąteczna Bebeluszka dostała wyróżnienie od Rymsa, a Polska na jesień zakwitła Świerszczykowymi koniczynkami,

Otwieranie

Enzo Sellerio Lubię spokój tego zdjęcia i mocne ręce sąsiadki. Są takie kobiety, które nawet dla siebie samych pozostają tylko sąsiadkami. Wokół okna z bogiem (jaka to wygoda) unoszą się pomarańcze? jabłka? Powietrze wotywne, antygrawitacja. Szmata rozwieszona w szczelinie istnienia. To jest zawsze obok, wychodzi się oknem, nawet nie ucieczka, bardziej - żeby tu nie zostać, nie samej. Na co dzień ta schludna sukienka, i czarne pończochy, a wokół okna jasny promień dłoni, kość śródręcza wygięta łagodnie wietrzy bogu i jego prawnej opiekunce, wpuszcza im światło i trochę pór roku. Tym, co pod opieką, trzeba przetrzeć szybę, niech pojedzą świata, ich ręka od tak dawna w górze, trochę błogosławią, trochę zgłaszają nieprzygotowanie, dłoń jest gruba, nawykła do dźwigania i drobnych przepierek. Może nic więcej tu się nie wydarza, sąsiadka przyszła otworzyć zmęczonej kobiecie, naniosła owoców, wie, że tamta dźwiga. Na krzywo opartej o ścianę drabinie podnosi wzrok wyżej, upi

Techniki hodowli nieletnich

Building a better baby by Casey Weldon Daliście mi do myślenia komentarzami pod poprzednim tekstem. Słomiany zapał, przestrzegacie przy mikroprojektach . Tu nie do końca się zgodzę. W słomianym zapale jest mnóstwo słomek, nitek i wątków, wyciągnę dwie nitki z brzegu, a Wy możecie następne, wedle uznania. Najbliżej, najdłużej powierzchniowo czynna jest nitka strachu o dziecko. W tej słomie. Dorośli hodują dzieci w nieustannym lęku. Lęk jest o to, że dziecko sobie nie poradzi. Nie nauczy się, nie zda, nie znajdzie pracy, nie utrzyma się. Że projekt egzystencjalny obleje z hukiem. I lipa. Pozamiatane. Nazywa się to u dorosłych homo sapiens klęska rodzica, pohybel, pantałyk, i nie daje spać po nocach, zwłaszcza przed sprawdzianami. Pielęgnacja dziecka zasadza się na żmudnym zapobieganiu domniemanej klęsce i kluczowym przekonaniu, żeby zrobić wszystko, aby dziecko sobie poradziło. Powiedziałam: poradziło sobie? Przepraszam. Chciałam powiedzieć: żeby poradziło so

Przeczytaj Dziennik od początku

2011 3
- stycznia 1
- lutego 2

2012 5
- września 3
- listopada 2
2013 66
- lutego 5
- marca 13
- kwietnia 9
- maja 7
- czerwca 3
- lipca 8
- sierpnia 3
- września 3
- października 3
- listopada 6
- grudnia 6
2014 29
- stycznia 1
- lutego 3
- marca 3
- kwietnia 1
- maja 3
- czerwca 2
- lipca 1
- sierpnia 1
- września 2
- października 4
- listopada 4
- grudnia 4
2015 25
- stycznia 3
- lutego 1
- marca 4
- kwietnia 2
- maja 2
- czerwca 3
- lipca 1
- października 4
- listopada 3
- grudnia 2
2016 9
- stycznia 1
- lutego 1
- marca 1
- maja 1
- czerwca 1
- września 1
- października 1
- listopada 2
2017 9
2018 4

Pokaż więcej Pokaż mniej

Etykiety

Agnieszka Kaluga
bóg
celiakia
chłopcy
ciało
Córkinia Juma
Czas Kultury
depresja
dzieci
dziewczynki

Pokaż więcej Pokaż mniej

Obserwatorzy

Blogi bez których nie.

Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu

Igerspoznan Photowalk - Młyńska 12
Donoszę uprzejmie...

2509
Rogata Owca
tylkospokojnie

tytuł mógłby być na przykład „koniec miłości”, gdyby nie był tak beznadziejny
Macierzyństwo bez lukru

Wrzesień-jesień, a my licytujemy w najlepsze
ZORROBLOG

JESTEŚMY Z WAMI!
Blog Kaczki

Post numer 1000, a w nim długo oczekiwane wyniki...
SKORPION W ROSOLE

(269) Radio Dzieciom, ale Dorosłym też się coś należy
Joanna w Kolorze

Pozdrowienia z wakacji
Bebe - blog by Kasia Warpas

Okruszki #8: Krótki spis treści życia
Obczyzno moja – blog Elizy Piotrowskiej

Salvatore Boccadoro
pierwsza-zona blog

nowy adres
barbarella blog

UWAGA, TO NIE JEST NAPAD
Na 27 stronie

Spóźniak
Kasia Warpas - illustration + design

Edwina
od-rana-do-wieczora blog

Czas się pożegnać z blog.pl
zimno

2.275 [O teleportacji do gdzieś indziej]
zorkownia

Powstanie
Animalarium

Vladimir Bobri
Nie śpimy

367
do czego przyda się chustka?

Do czego przyda się Chustka?
egze-geza.

13. O możliwościach.

Obsługiwane przez usługę Blogger